Grenzen stellen of meeveren - waar ligt de balans?
Allemaal leuk en aardig al die adviezen om altijd maar in verbinding te staan met je kind, aan te sluiten bij de behoeftes van je kind en ruimte te geven voor emoties en wat al niet meer... Maar soms is er gewoon even iets wat écht niet door de beugel kan, toch? Soms moet je als ouder gewoon een grens trekken. Tot hier en niet verder.
Maar.. waar ligt die balans tussen het ruimte geven voor de emoties van je kind en een harde grens trekken?
Dit is een vraag die mij vaak wel meerdere keren per week wordt gesteld door ouders. Dus dat leek me een goede reden om er dan nu eindelijk eens een blog aan te wijden. En aangezien deze vraag zo vaak gesteld wordt, durf ik dus ook wel te stellen dat dit een kwestie is waar we (incl. mijzelf) meerdere keren per dag mee geconfronteerd worden: ‘What to do’ met deze situatie waar we ons op dit moment in bevinden? Is het zo’n moment dat je even door moet pakken? Of is het zo’n moment dat dan alleen maar de vlam verder in de pan zal slaan en kan je beter een beetje meeveren?
Meeveren
Laat ik allereerst zeggen: ja, ik ben voorstander van al die adviezen uit de eerste alinea. Ik ben er van overtuigd dat een groot deel van de lastige situaties met je kind kan worden opgelost door echt te kijken naar wat zich afspeelt in dat koppie van je kind en proberen om je kind daarmee te helpen i.p.v. je alleen te richten op de symptoombestrijding (het gedrag corrigeren of begrenzen).
Maar ik ben óók groot voorstander van duidelijke grenzen bieden.
Tot hier en niet verder
Alle kinderen hebben behoefte aan duidelijkheid en aan grenzen. Dus er is niet mis met af en toe een duidelijke grens trekken. Maar wat ik vaak merk bij al die ouders die ik spreek en die met deze kwestie worstelen, is dat veel van deze ouders aangeven: mijn kind moet om leren dat het leven nou eenmaal niet altijd rozengeur en maneschijn is en dáárom moet hij zich aan deze grens houden.
Waarschijnlijk heb jij, als ouder van een temperamentvol en (hoog)gevoelig kind al láng gemerkt dat het stellen van een duidelijke grens in veel gevallen ook een recept is voor een instant-boze bui bij je kind. Ook daar is niets mis mee.
Waar het om draait
Waar het in de meeste gevallen vooral op neerkomt is dat je als ouder voor jezelf gaat afvragen:
Is het écht niet anders? Moet het écht? En als het antwoord hierop is: ja. Dan is het simpel.
Maar..
Vaak leggen we onszelf ook allemaal dingen op waarvan we denken dat het zo hoort, of waarvan we denken dat anderen dit van ons verwachten.
Sta je nu op het punt om een harde grens te trekken omdat je vindt dat je kind maar moet leren omgaan met het woordje ‘nee’? Of denk je misschien dat je omgeving het belangrijk vindt dat je consequent bent naar je kinderen toe en sta je daarom op het punt om de strijd met je kind aan te gaan?
En natuurlijk wil je je kind ook normen en waarden meegeven op zijn reis naar volwassenheid.
Maar bedenk vooral of je op het punt staat om deze normen en waarden mee te geven omdat ze enorm belangrijk zijn voor jezelf, of dat het eigenlijk alleen maar een verwachting is waarvan je dénkt dat het zo hoort.
In dat laatste geval kan het erg veel rust geven om het los te laten.
Want geloof mij, er komen in het leven nog meeeer dan genoeg levenslessen voorbij waarbij je echt 100% zeker weet: dit is een grens.
Dat hoef je niet als opvoeddoel na te streven, dat biedt het leven je gewoon gaandeweg meer dan genoeg aan in de komende jaren dat je kind opgroeit.
