De Zeurouder.
De controle ouder. De ik houd mijn mond niet ouder.
Er zijn zoveel namen te bedenken voor een die vervelende ouder. Hoe dit eruit ziet is bij iedereen anders. Valt je in deze twee zinnen al iets op? Ik heb het over een naam geven aan een vervelende ouder, de namen zijn ook niet echt super vriendelijk perse. Maar ik onderscheid dit deel van mijzelf, door het een naam te geven komt het wat meer los te staan. Het effect wat dit op mij heeft is dat, ik wat meer ontspan, ik ga minder op in de negatieve modus op en bovenal ik laat de negativiteit mij niet definiëren.
Elke ouder, of enorm veel ouders ervaren dingen tijdens het opvoeden die ze niet leuk vinden aan zichzelf. Ze zitten weleens vast in een patroon van negativiteit, gezeur of niet kunnen loslaten van wat dan ook. Vroeg of laat komt er een moment dat je denkt: kak ik ben net me moeder of kak ik doe alles precies zoals ik zei dat ik het niet zou doen. Mij gebeurt dit in ieder geval geregeld en in mijn werk kom ik het regelmatig ook tegen van ouders.
Een van de uitspraken die mij hierin het meeste bijblijft is: Het gaat niet om het opvoeden van kinderen maar het gaat om het opvoeden van jezelf.
Je komt jezelf continu tegen. Wat bedoel ik daar in vredesnaam mee? Eerlijk gezegd, snapte ik niet zo goed wat hier mee bedoeld werd. Maar als je hem snapt, dan snap je hem. Dan merk je dat je, jezelf inderdaad in het ouderschap steeds tegenkomt en niet alleen met jezelf maar ook in je relatie (maar das een ander verhaal). En dit is bij iedereen in een andere fase. Iedereen heeft namelijk zijn eigen pijnpunten en die worden dus aangewakkerd door andere kindfases of door andere omstandigheden. Hierdoor kan het er steeds ook anders uitzien hoe je, je zelf tegen komt. Soms ben je boos, soms laat je teveel los, dan ga je weer enorm op je grenzen zitten. Alle energie wordt uit je gezogen en je zit uitgeput op de bank.
Je vervalt in een rol vol negativiteit en dan vind je misschien je kind zelfs minder leuk. Dit zijn gevoelens die erbij kunnen horen. Maar weet je dit is niet perse wie je bent, het is een onderdeel van jou maar het is niet wie jij bent. Het is niet de ouder die jij bent. Althans dat hoeft het niet te zijn, als jij het niet jou laat definiëren. Je hebt namelijk altijd een keuze is of je ergens in blijft hangen maar ook hoe je ervoor praat naar je kinderen toe. Zorg je ervoor dat dit de overhand krijgt of stap je los van jezelf? Ga je het zien als een deel van jou? Geef hem een naam.
En bedenk dat eens hoe dat voelt voor jou.
En nu stel je eens voor wat voor effect dit heeft op jou in het contact met je kinderen. Als je het wat meer loskoppelt. Dan kan je ook makkelijker erover praten met je kinderen. Kinderen zijn namelijk enorm loyaal aan hun ouders. Ze denken liever slechte dingen over zichzelf dan over hun ouders. Dus als je hun vraagt na een boos moment was je bang voor mama, hoe groot is de kans dat ze zeggen dat ze het naar vonden en bang waren(Ja natuurlijk gebeurt dit ook wel!). Je maakt het makkelijker en leerzamer voor hun om te zeggen bijvoorbeeld: ‘We hadden even last van boze mama, ik baalde er zelf van dat dit mij zo de overhand nam, wat vervelend voor ons. Volgende keer als boze mama er weer is, ga ik proberen om tot 10 te tellen zodat boze mama weg kan blijven..’. Persoonlijk maakt het gebruik van een naampje en het scheiden voor mij dat het fijner voelt en de negativiteit neemt minder de overhand want het is niet ik, maar het is een onderdeel ipv ik.
Nou ja, hopelijk volg je me nog 😉
