De beste opvoeders staan aan wal; toekomstbeeld vs. realiteit
Vaak ver voordat je er überhaupt serieus over na gaat denken om een poging te wagen zwanger te worden, heb je al een aardig toekomst beeld van hoe jouw ideale opvoeding en kind(eren) eruit komen te zien. Uiteraard ga je enorm consequent zijn, worden jouw kinderen het toonbeeld van beleefdheid en zal jij nooit eindigen zoals de buurvrouw die elke ochtend in haar badjas de kinderen na schreeuwt. Ook ik maakte mij daar flink schuldig aan en zou iedereen wel even laten zien hoe je die opvoeding zó onder de knie hebt!
Maar dan…
Wanneer je dan vlak na je kraamweek – stijf van de hormonen en het slaapgebrek – midden in de nacht met de kinderwagen over straat loopt, verschijnen mogelijk de eerste barstjes in dat ideaalbeeld. En misschien valt de realiteit zelfs wel een beetje tegen! Hoezo loopt niet iedereen ‘s nachts met zijn kind te wandelen? Doe ik iets fout? Volgens mij slapen alle kinderen aan het eind van de kraamweek wel zo’n beetje door. De dochter van de zus van de klassenassistent van het neefje van de achterbuurvrouw in elk geval wel! En de vrouw in de rij bij de bakker had het laatst over slaaptraining. Misschien toch maar eens proberen? Als ik nu al niet consequent ben, dan loopt mijn kind over 2 jaar totaal over me heen.
Dit voorbeeld is natuurlijk totaal niet op mezelf geïnspireerd hoor! Mijn kinderen vielen namelijk niet in slaap van de kinderwagen, alleen maar na 83 km wandelen in de draagdoek.
Alles is anders dan je van te voren dacht..
Vanaf die week zal je merken dat je bijna elke dag nieuwe dingen tegenkomt in de opvoeding. Dingen waarvan je denkt ‘ahhh…. dat werkt toch niet helemaal zoals ik dat van te voren had bedacht’. En ook je kind heeft toch wat karaktertrekjes die je niet helemaal had meegerekend in je dromen. Wanneer je een ‘pittig’ kind hebt, of in elk geval een kind die zich wat anders ontwikkelt dan leeftijdsgenootjes, kan dit zelfs een behoorlijk tegenovergesteld beeld geven dan wat je van te voren had gedacht of gehoopt. En naast de zorgen die je hebt over het gedrag van je kind en alle uitdagingen die de opvoeding in het alledaagse leven al met zich mee brengt, kan je je dáár dan ook nog weer behoorlijk schuldig over voelen. Dat je het misschien zelfs wel behoorlijk balen vindt dat je kind zo anders of pittig is en dat je graag had gezien dat hij of zij wat ‘normaler’ was. Je schaamt je voor je eigen gedachten en durft het met niemand te delen.
Stop hier mee!
Stop hier mee! Het is heel normaal dat je deze gedachten hebt. En het is heel normaal dat je ideale toekomstbeeld er heel anders uit zag dan de realiteit. Niemand hoopt van te voren dat ie een pittig kind krijgt die regelmatig een enorme woede aanval heeft. Deze gedachten en gevoelens mogen er zijn en door je daar schuldig over te gaan voelen, bezorg je jezelf alleen maar extra ballast.
“Sta jezelf toe te voelen wat je voelt. Dán komt er ruimte voor acceptatie en waardering”.
Door jezelf toe te staan dat je voelt wat je voelt, wordt het makkelijker om de situatie te accepteren. Dat geeft je de ruimte om op den duur zelfs de pittige kanten van je kind te waarderen. Het is echter wel belangrijk om niet te vervallen in het zwelgen in zelfmedelijden of een slachtofferrol. Ja, je mag voelen wat je voelt. Maar zorg ervoor dat het niet de boventoon voert in hoe je in je vel zit! Als je merkt dat je gedachten steeds meer in een negatieve spiraal impact hebben op je gedrag, is het tijd om te gaan werken aan het veranderen van die gedachtenpatronen.
Wil je graag hulp bij het veranderen van je mindset? Dat kan! In een 1 -op-1 traject kan ik je in drie maanden tijd helpen om je negatieve gedachten om te zetten in een krachtige en positieve mindset.
