“Maar ik wil het gewoon WÉL!”
Als je kind met vuur in z’n ogen “NÉE!” roept als jij net “nee” hebt gezegd,
dan weet je: hier komt geen rustige onderhandeling meer.
Hier komt de storm.
En die storm kan variëren van smeken, schreeuwen en slaan
tot dikke krokodillentranen of complete shutdowns.
Allemaal omdat jij iets verbood, begrensde of stopte.
Maar wat als ik je vertel dat dit niet ‘ongehoorzaamheid’ is?
En ook niet ‘manipulatief gedrag’?
Wat als je dit gedrag juist ziet als een uitnodiging?
Een uitnodiging om je kind te helpen omgaan met iets wat voor hem of haar op dat moment onveilig voelt: een grens.
Waarom temperamentvolle en gevoelige kinderen vaak heftig reageren op grenzen
Grenzen stellen is voor geen enkel kind leuk.
Maar voor kinderen met een gevoelig zenuwstelsel – de kinderen die prikkels intenser ervaren,
die sneller gefrustreerd raken,
of meer behoefte hebben aan controle –
kan een grens voelen als een klap in het gezicht.
Niet omdat jij iets fout doet.
Maar omdat hun systeem die grens letterlijk voelt als een interne botsing.
Een kind dat moeite heeft met ‘nee’, ervaart dat woord niet als een rustige correctie.
Maar als een plotselinge blokkade waar het lijf op móét reageren.
Vaak met alles wat ze hebben.
En dat is veel.
Je instinct is liefdevol – maar soms ondermijnend
Als ouder wil je het goed doen.
Je wilt je kind serieus nemen. Gezien laten voelen. Niet afwijzen.
Dus probeer je uit te leggen.
Of ga je mee in het gesprek.
Of geef je toe… een beetje.
Omdat het zó heftig is, en je denkt: “Is dit het waard?”
Begrijpelijk.
Maar op de lange termijn raakt een kind daar alleen maar meer van in de war.
Kinderen hebben duidelijkheid nodig.
Niet strengheid, niet straffen – maar vaste kaders die houvast geven.
En juist temperamentvolle kinderen hebben méér behoefte aan grenzen,
omdat hun innerlijke wereld zo groot, snel en intens is.
Een grens is voor hen geen beperking.
Het is een anker.
En dan komt de grote vraag: hóe dan?
Hoe stel je een grens zónder strijd?
Hoe blijf je liefdevol én duidelijk?
Hoe zorg je dat je niet elke keer in discussie belandt?
Het begint bij voorspelbaarheid.
Als je kind weet wat er komt, voelt dat veiliger. Dus: aankondigen, herhalen, vaste routines.
Daarnaast is hoe je het brengt minstens zo belangrijk als wat je zegt.
Vergelijk deze twee zinnen maar eens:
– “Nee, dat mag niet, en nu hou je er over op!!”
– “Ik snap dat je dat graag wilt, en het antwoord is nee.”
De tweede biedt erkenning én een grens.
Zonder oordeel. Zonder strijd.
Tot slot: blijf bij de grens zónder jezelf af te sluiten.
Je hoeft je niet hard te maken om standvastig te zijn.
Je mag zacht blijven, ook als je “nee” zegt.
En als je dan tóch die uitbarsting krijgt?
Dan is dat geen bewijs dat je iets fout deed.
Het is een teken dat je kind moet leren omgaan met frustratie.
En dat leerproces gaat met vallen en opstaan.
Ook bij jou.
Jij bent het oefenterrein.
Niet de vijand.
Tot slot
Als grenzen stellen je uitput of je laat twijfelen aan jezelf – weet dat je niet de enige bent.
En weet ook: dit kun je leren.
Je kunt steviger én milder worden.
Niet door harder te gaan praten, maar door zachter én duidelijker te worden tegelijk.
Vanaf juni staat er binnen de Online Opvoed Uni een nieuw thema klaar dat dieper ingaat op dit onderwerp.
Voor ouders die zoeken naar grenzen zonder strijd, zonder straffen – maar mét verbinding.
Je bent welkom om mee te lezen, mee te oefenen en het op jouw manier te doen.
